Osiedle Dąbrowskiego

POŁOŻENIE I OPIS
 
Osiedle położone jest w południowo-zachodniej części miasta. Obejmuje bardzo rozległy teren położony wzdłuż ulicy Dąbrowskiego i Podkarpackiej, od ulicy Z. Chrzanowskiej na północy, po osiedle Zwięczyca na południu. Od zachodu jego obszar zamyka linia kolejowa Rzeszów – Jasło, zaś od wschodu rzeka Wisłok. W północnej części osiedla znajdują się zwarte zespoły zabudowy mieszkaniowej, zaś w południowej przeważa zabudowa przemysłowo-usługowa, znajdują się tu m.in. obiekty WSK-PZL. W południowej części osiedla, na skraju doliny Wisłoka, znajduje się tzw. Lisia Góra, zachował się tu fragment starego lasu łęgowego – w 1988 roku uznany za rezerwat przyrody. Osiedle w roku 2008 zamieszkiwało 5029 osób. Osiedle Dąbrowskiego to niemal w całości nowa część miasta, której współczesna zabudowa została zapoczątkowana w latach trzydziestych minionego stulecia. Wyjątek stanowi tylko północny fragment osiedla, gdzie na tzw. Wygnańcu, pod koniec zaboru austriackiego, wybudowano koszary wojskowe. Wygnaniec był fragmentem dawnego Rzeszowa, gdzie według tradycji w czasach Ligęzy miano wygonić, czyli przesiedlić, ludność zamieszkałą w miejscu budowy zamku. W 1937 roku w ramach tworzenia Centralnego Okręgu Przemysłowego, na południowych obrzeżach miasta rozpoczęto budowę Wytwórni Silników PZL. W tym samym czasie, po prawej stronie obecnej ulicy Dąbrowskiego, rozpoczęto budowę osiedla fabrycznego zaprojektowanego przez biuro Funduszu Kwaterunku Wojskowego przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Osiedle miało się składać z 17 bloków oraz willi dyrektorskich. Budową kierował współautor projektu architekt Wacław Zouzal. Do września 1939 roku zdołano wybudować jedynie 9 bloków i wille dyrektorskie, łącznie 303 mieszkania. Niemal równocześnie, przy obecnej ulicy Poznańskie na terenie należącym wówczas częściowo do wsi Zwięczyca, powstało osiedle majsterskie dla pracowników filii Zakładów Cegielskiego w Poznaniu. Kontynuację budowy osiedla fabrycznego PZL, później potocznie nazywanego osiedlem WSK, podjęto wkrótce po wojnie. Większość budynków wzniesiono w latach 1950-1953, ostatnie oddano do użytku w 1972 roku. W późniejszych latach n terenie osiedla powstały dwa zespoły budynków Politechniki Rzeszowskiej i osiedle akademickie natomiast wzdłuż ulicy Podkarpackiej obiekty przemysłowe i usługowe różnych firm. W ostatnich latach podjęto budowę kolejnego osiedla mieszkaniowego przy ulicy Matuszczaka. W latach 2002-2008 przebudowano ulicę Dąbrowskiego.
 
OSIEDLOWE ULICE
 
Osiedle obejmuje następujące place i ulice, lub ich części: Akademicką, Batalionów Chłopskich (nr 1-5), Bohaterów Westerplatte, Bieszczadzką, Chmaja, Dąbrowskiego (nr 20a -do końca i 91 -do końca), Hetmańską (nr 56 -do końca i 77 -do końca), Leśną, Matuszczaka, Niedzielskiego, Plater, Podgórską, Podkarpacką, Pola (nr 1-9 i 2-20), Powstańców Warszawy (nr parzyste od 2 do 20), Poznańską, Skłodowskiej-Curie, Wetlińską, Wielkopolską, Zawiszy Czarnego, Żeglarską oraz Żwirki i Wigury.
 
WAŻNIEJSZE OBIEKTY I INSTYTUCJE
 
WSK -PZL Rzeszów, Wojewódzka Komenda Policji, jednostka wojskowa i Klub Garnizonowy, Politechnika Rzeszowska im. Ignacego Łukasiewicza (obiekty przy ulicach W. Pola i Poznańskiej oraz alei Powstańców Warszawy), Wyższe Seminarium Duchowne im. św. J. S. Pelczara przy ulicy Wetlińskiej, IV Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika przy ulicy Dąbrowskiego 83, Zespół Szkół nr 3 przy ulicy Dąbrowskiego, Gimnazjum nr 6 przy ulicy W. Pola, Zespół Szkół Elektronicznych przy ulicy Hetmańskiej oraz Zespół Szkół Technicznych im. E. Kwiatkowskiego przy ulicy Matuszczaka.
 
RADA OSIEDLA
 
Przewodniczący Henryk Wądołkowski; wiceprzewodniczący Jan Mazur i Jacek Baszkiewicz; sekretarz Stanisława Krempska, członkowie: Leszek Niemczuk, Alicja Cieśla, Małgorzata Wojnowska, Andrzej Koba, Bolesław Rożko, Tadeusz Główka, Stanisław Kruczek, Arkady Rożko, Jan Rusek, Tadeusz Karaś i Tadeusz Kubicz.